Die Leë Banke van die NG Kerke

In Suid-Afrika, ‘n land met ‘n ryk tradisie van geloof en gemeenskap, is die leë banke in die NG Kerk deesdae ‘n skerp kontrasterende beeld van wat eens was. Kerke wat eens vol lewe en aktiwiteit was, waar gesinne saamgekom het om hul geloof te vier, sukkel nou om die deure oop te hou. Hierdie situasie het nie net implikasies vir die toekoms van die kerk nie, maar ook vir die geestelike pad van ons volk.

Die afname in die NG Kerk se lidmaatskap is skrikwekkend. Meer as 500 gemeentes het in 2022 finansiële druk ervaar, en baie oorweeg om saam te smelt of heeltemal te sluit. Dit is duidelik dat iets ingrypend verkeerd geloop het, en dat hierdie tendens nie beperk is tot een streek nie, maar landswyd voorkom.

Wie is Werklik Skuldig? Die Mense of die Kerke Self?

Dit is maklik om die afname in bywoning en betrokkenheid aan die mense self toe te skryf. Mense het hul rug op God gedraai, is ‘n algemene klagte. Wêreldse vermaak en materialisme het dikwels die plek van geestelike toewyding ingeneem. Dit is waar en beslis ‘n faktor. Maar is dit die volle prentjie? Of is daar dalk meer aan die verhaal?

Die vraag moet gevra word: Speel die kerke self ook ‘n rol in hierdie krisis? In onlangse jare het ons gesien hoe kerke beleide en leringe aanvaar het wat dikwels ver verwyderd is van die tradisionele leerstellings en waardes wat eens die ruggraat van die geloof gevorm het. Hierdie veranderinge, wat soms meer politiek gedrewe as geestelik geïnspireer lyk, het baie lidmate vervreem en verward gelaat.

Baie mense voel dat die kerk nie meer die veilige hawe is wat dit eens was nie, maar eerder ‘n instelling geword het wat toegegee het aan wêreldse druk en modes. Hulle vra: Is dit regtig wat God van ons verwag? Of het ons kerke ‘n verkeerde koers ingeslaan in hul poging om relevant te bly? Julle weet wat ek bedoel!

Wat Sou God van Ons Dink?

In die Bybel lees ons gereeld van God se teleurstelling wanneer Sy volk van Hom afdwaal. Hosea 4:6 sê: “My volk gaan ten gronde weens gebrek aan kennis.” Hierdie woorde mag vandag sterker as ooit tevore weerklink. Die afname in kerkbywoning mag nie net die gevolg wees van mense wat wegdraai van die geloof nie, maar ook van ‘n kerk wat moontlik sy pad verloor het.

Wanneer kerke beginsels en leringe aanvaar wat meer gemik is op aanpassing by die wêreld as op die onwrikbare waarheid van God se Woord, verloor hulle die vertroue van die gemeenskap. En sonder hierdie vertroue, is dit geen wonder dat die banke leër raak nie.

Die toekoms van die NG Kerk, en van ons land, sal grootliks afhang van hoe ons op hierdie krisis reageer. Ons het ‘n keuse: Ons kan voortgaan op die pad van verwaarlosing en afsydigheid, wat ons uiteindelik sal lei na ‘n volk sonder ‘n geestelike anker. Of ons kan hierdie daling in bywoning en geloof as ‘n wekroep sien—’n oproep om terug te keer na God, na Sy Woord, en na ‘n lewe van gebed en toewyding.

God is ‘n God van genade, maar Hy verwag ook dat ons Hom ernstig opneem. Ons moet terugkeer na ‘n eerlike en opregte geloof, waar ons nie net kerk toe gaan uit gewoonte nie, maar omdat ons ‘n diep, lewende verhouding met Hom wil hê. Ons moet ons kerke weer vul, nie net met mense nie, maar met aanbidding, liefde en ‘n honger na Sy teenwoordigheid.

Die leë banke in ons NG kerke is ‘n waarskuwing, maar ook ‘n kans vir ‘n nuwe begin. Ons het die geleentheid om terug te keer na God en ons gemeentes weer lewendig te maak. Maar dit verg ‘n gesamentlike poging, ‘n hernude verbintenis tot geloof, en ‘n vaste besluit om nie toe te laat dat ons die pad kwyt raak nie. Ons toekoms is in ons hande, maar dit sal alleen vol van hoop en seën wees as ons God weer die sentrale rol in ons lewens en in ons gemeenskap gee. En miskien moet die kerke self ook na binne kyk—terugkeer na die fondament waarop hulle eens gebou is, eerder as om te probeer aanpas by die wêreld. Net dan kan ons dalk weer sien hoe die banke vul en die gemeenskap herleef.

Die keuse is ons s’n. Mag ons die regte een maak.