Wat is die ‘Beef’ met AgriSA?

Deur Vierkleur Media met die woorde van `n boer.

In die geskiedenis van elke volk kom daar oomblikke van ontwaking — oomblikke waar die sluier van selfmisleiding weggeskeur word en ’n volk genoodsaak word om homself in die spieël van werklikheid te bekyk. Vir die Afrikanerboer het só ’n oomblik weer aangebreek. Want diep in die binneland, tussen sinkdakke, stofpaaie en die laaste windpompe wat nog draai, fluister ’n vraag:

“Wat het geword van Agri SA – en hoekom voel ons asof niemand meer namens ons praat nie?”

AgriSA, is gestig as ’n strategiese platform – sogenaamd neutraal, oplossingsgedrewe en diplomaties. In ’n normale samelewing sou só ’n benadering waardevol wees. Maar Suid-Afrika is nie ’n normale samelewing nie. Hier sterf boere. Hier word voedselprodusente gekriminaliseer, grondregte bevraagteken, en kultuur as gevaar beskou. Teen hierdie agtergrond ontstaan ’n volk se vraag: Wie veg vir ons reg op bestaan?

Die Swye van die Stryd

Boere in Suid-Afrika verkeer nie meer net in ’n ekonomiese stryd nie. Hulle is vasgevang in ’n bestaanskrisis, waar hulle vermoë om te oorleef afhanklik is van strukture buite hul beheer. En tog voel hulle toenemend verlate, selfs deur dié organisasies wat veronderstel is om hul belange te dien.

AgriSA se stem is vaag, diplomaties, gekies om niemand aanstoot te gee nie. Maar hierdie versigtigheid, al is dit taktiese beleid, word deur die gemeenskap aan die grond beleef as verraad deur swye.

AgriSA en ander strukture werk nou saam met staatsdepartemente — spesifiek ’n regering wat self die retoriek van “Kill the Boer” verdedig. Hierdie toegeneentheid het daartoe gelei dat standpunte teen grondroof en plaasmoorde versag is, sodat beleidstoegang behou kan word.

Maar soos die profeet Esegiël waarsku: “As die wag op die muur nie waarsku nie, sal die bloed van die volk van sy hand geëis word.”

Hoewel AgriSA teen GESV verklaar het, het hulle versuim om dit op internasionale vlak as ’n skending van natuurlike reg aan te kla. Daar is geen voortdurende regsopvolging, veldtogte of internasionale druk nie. Die gevolglike persepsie is duidelik: Die reg op grond word onbeskermd gelaat.

Besluite word geneem in kantoorblokke en konferensiesale. Die stem van die selfstandige boer – die man wat met sy eie hande ploeg en bid – is afwesig. Organisasies kommunikeer in Engelse persverklarings; die boer vra in stilte:

“Waar is my mandaat? Wie het dit aan hulle gegee?”

Terwyl boere weekliks onder aanval kom, bied hierdie organisasies administratiewe reaksies – nie morele verontwaardiging, nie volksmobilisering, en beslis nie aktiewe verweer nie. Die Afrikanerboer voel weerloos én vergete.

AgriSA is ‘n federasie van verskillende liggame, wat beteken hulle moet dikwels kompromie vind in plek van krag. Hierdie verdeeldheid lei tot ’n sagte stem in ’n tyd waar die volk ’n ramshoring nodig het.

Wat lê agter hierdie frustrasies? Nie rebellie nie — maar moegheid. Die boer is moeg vir onderhandelinge sonder gevolg. Moeg vir beloftes sonder beskerming. Moeg vir ’n staat wat hom ignoreer én ’n burgerlike struktuur wat hom nie verdedig nie.

Soos Jesaja skryf: “Die wagte is blind; hulle almal weet niks… hulle lê en droom, hulle hou van slaap.” (Jes. 56:10)

Wat nou?

AgriSA het ’n plek. AgriSA het ’n rol. Maar geen organisasie – ongeag hoe strategies of professioneel – sal ooit weer vertroue bou as hulle nie eerlik en vreesloos namens die boere praat nie.

Boere het nie ‘konferensietaal‘ nodig nie. Hulle soek leiding met ruggraat. Nie verslae nie, maar vriende. Nie diplomasie nie, maar trou.

Die boer is nie net ’n produsent nie. Hy is ’n draer van ’n geskiedenis, ’n verbond, en ’n geloofstradisie. Sy bestaan is nie toevallig nie — dit is geroep. En waar roeping is, moet daar leiding, beskerming en waarheid wees.

Daarom sê ons vandag:
Moenie vir ons praat as jy nie namens ons leef nie.
Moenie onderhandel namens ons as jy nie saam met ons kan ly nie.
Moenie strategies wees as jy nie eers beginselvas kan wees nie.

Want die tyd vir stilbly is verby.