Die Een-Oog-Afrikaner

Daar is ’n spesifieke soort Afrikaner wat al hoe meer voorkom in die era van politieke korrektheid: die sogenaamde intellektuele vrydenker wat net mooi genoeg Afrikaans praat om eg te klink, maar sy wêreldbeskouing ingevoer het vanaf Oxford, CNN of die WEF. Die perfekte voorbeeld hiervan is Max du Preez,’n man wat die taal van sy voorgeslagte gebruik om hul nalatenskap af te kraak.

In sy onlangse artikel in The Guardian, met die gepaste ironie van Engelse morele meerderwaardigheid, probeer Du Preez Afrikaners vergelyk met Trump-volgelinge. Hy stel voor dat wit Afrikaners in dieselfde populistiese kamp val as Amerika se “verregses”, en dat hul sogenaamde slagoffermentaliteit net ’n ander vorm van wit selfbejammering is.

Maar wat hy nie noem nie, is die realiteit waarin hierdie Afrikaner leef: gebore in ‘n land waar hul identiteit systematies afgebreek word, waar plaasmoorde styg en hul kinders uitgesluit word op grond van ras. Hierdie konteks is vir Du Preez irrelevant, want sy mikpunt is nie waarheid nie, dis goedkeuring.

Du Preez het ’n besonderse talent om historiese skuld op die skouers van sy eie mense te pak, maar is blind vir die roerende werklikheid van vandag. Korrupsie, geweld en verval onder die ANC-regime. Van tendermafia’s tot staatskaping swyg hy sag, maar wanneer ’n Afrikaner kultuurgemeenskap eenvoudig probeer vashou aan die laaste stukkies van hul bestaansreg, skryf hy met vurigheid en veroordeling daaroor.

Hy is stil wanneer ’n boer vermoor word. Hy’s afwesig as ’n Afrikaanse kind uit ‘n beursprogram gestoot word omdat hy nie die “regte” kleur het nie. Maar hy sal op die blad van ’n Britse koerant verskyn om vir die wêreld te verduidelik hoe gevaarlik sy eie mense glo is.

Wat kry iemand soos Max hieruit?

Dis ’n ongemaklike vraag, maar een wat gevra móét word: Waarom sou iemand met Afrikaner-bloed so ywerig wees om sy eie mense op die wêreldverhoog te verklein? Die antwoord is dalk eenvoudig, lojaliteit aan jou volk is duur, maar verraad word ruim beloon. Dis makliker om applous te ontvang in die redaksiekamers van liberale internasionale media, as om hande te vat met jou mense in ’n dorre distrik waar infrastruktuur inmekaarstort en misdaad hoogty vier.

Die Gevolge van Sulke Retoriek

Du Preez se soort skryfwerk is nie onskuldige meningsuiting nie, dit stigmatiseer, demoniseer en dryf doelbewus ’n wig tussen Afrikaners en die res van die wêreld. Dis nie kritiek met die bedoeling om te bou nie, maar karaktermoord met ’n “byline”. Dis ’n doelbewuste, slinks gestruktureerde narratief wat daarop gemik is om elke Afrikaner summier in dieselfde ideologies besmette boks te plaas as rassiste, ekstremiste en opstandelinge. Dis nie ’n poging tot analitiese onderskeiding nie, maar ’n daad van moreel-gedrewe etikettering wat dien om die Afrikaner se bestaansreg te verdof onder die gewig van Westerse liberale skuldraamwerke. Du Preez weet presies wat hy doen. Hy is nie ’n naïewe toeskouer nie, maar ’n aktiewe deelnemer aan ’n groter ideologiese projek wat daarop uit is om die Afrikaner se legitime ruimte in die moderne wêreld te dekonstrueer.

Max du Preez hou daarvan om homself as ’n kritiese stem van rede en morele volwassenheid te projekteer, maar in werklikheid funksioneer hy as ’n een-oog-Afrikaner. ’n Gidsfiguur wat doelbewus die helfte van die werklikheid uitsny om in diens van ’n voorafbepaalde narratief te staan. Wat hy aanbied is nie insig nie, maar kulturele selfverraad verpak in die taal van intellektuele deug.

Ons volk verdien beter as selfaangestelde profete met ‘n een-oog-visie. Ons verdien beter as die figure wat hul morele kompas in wêreldmenings anker, en nie in die nood van hul eie mense nie. Hulle staar tevrede na hul weerkaatsing in die spieël van buitelandse applous. Maar die Afrikaner se toekoms lê nie in wêreldgoedkeuring nie — dit lê in waarheid, in vryheid, en in getrouheid aan sy eie roeping.